Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΩΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ομιλία του Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου
π. Σεργίου Μαρνέλλου, Δρος Θεολογίας
εκφωνηθείσα κατὰ τον Εσπερινό της 13ης Ιουλίου 2015
στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Ιωαννίνων

Σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί φιλάγιοι χριστιανοί,

Συναθροισθήκαμε σήμερα επί τω αυτώ, για να υμνήσουμε την Αγία Μεγαλομάρτυρα Μαρίνα˙ να της απευθύνουμε το «χαῖρε τὸ κλέος τῶν Ἀθληφόρων˙ χαῖρε τὸ τεῖχος τῶν Ὀρθοδόξων»[i], να ζητήσουμε τις πρεσβείες της, να προσευχηθούμε και να δοξολογήσουμε το Θεό για όλα τα θαυμάσιά Του. Οι Άγιοί μας είναι η πίστη μας στη πράξη, είναι, ας μας επιτραπεί η φράση, ο εφαρμοσμένος χριστιανισμός. Άλλωστε, ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία, δεν υπάρχει μη εφαρμοσμένος χριστιανισμός, χριστιανική πίστη μόνο στη θεωρία. Οι Άγιοί μας είναι τα διαμάντια εκείνα που αποδεικνύουν την αλήθεια της πίστης μας, τη μόνη αλήθεια. Καταδεικνύουν ότι αυτή η πίστη μπορεί να γίνει πράξη με τη συνέργια του Θεού. Η Μεγαλομάρτυς Μαρίνα μαρτυρά για όλα αυτά. Είναι ο αυθεντικός, ο αξιόπιστος, ο αδιάψευστος, ο αυτόπτης μάρτυρας της παρουσίας του Χριστού και Θεού στον κόσμο.

Από παιδιά, ακούμε να μας λένε οι μεγαλύτεροι ότι ο Θεός είναι ψηλά στους ουρανούς,  ότι το Βασίλειό Του είναι ομοίως εκεί, η Βασιλεία των Ουρανών, ότι όταν κάποιος πεθαίνει, πηγαίνει, το ίδιο, στους ουρανούς μαζί με το Θεό. Έχουμε από μικροί, λίγο ως πολύ, μια εικόνα ότι ο Θεός δεν είναι στον κόσμο μας, δεν είναι μαζί μας, αλλά μας βλέπει και μας παρατηρεί αφ’ υψηλού και παρεμβαίνει στην ιστορία της ανθρωπότητας σαν ένας παίκτης του σκακιού που παρατηρεί τα πιόνια του και τα μετακινεί. Βεβαίως, ο ίδιος ο Χριστός μάς καλεί να προσευχόμαστε προς το Θεό με το «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»˙  εκείνος μας ομιλεί για τη Βασιλεία των ουρανών και για το πώς μπορούμε να γίνουμε πολίτες της. Όμως αυτό το κάνει, για άλλους λόγους˙ για να διακρίνει τον ουράνιο Πατέρα που δεν έχει σχέση με τον κατά σάρκα πατέρα και για να διαχωρίσει την ουράνια από την οποιαδήποτε επίγεια βασιλεία και κοσμική εξουσία.

Ο Θεός δεν είναι μακριά από τον κόσμο, δεν είναι καν κοντά, αφού είναι αει Παρών σε αυτόν, σε όλους τους τόπους και  σε όλους τους χρόνους ως η αρχή, η μεσότης και το τέλος της ιστορίας κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή[ii], ως η αιτία των πάντων. Απαρχής είναι  ανάμεσά μας ή καλύτερα εμείς είμαστε ανάμεσά Του. Εκείνος δημιούργησε τον κόσμο, Εκείνος μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’  ομοίωσή Του, για να βρισκόμαστε σε κοινωνία μαζί Του. Είναι, κατά τον προφήτη Ησαϊα, «ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ πήξας αὐτόν, ὁ στερεώσας τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ καὶ διδοὺς πνοὴν τῷ λαῷ τῷ ἐπ᾿ αὐτῆς καὶ πνεῦμα τοῖς πατοῦσιν αὐτήν»[iii].

Ακόμα και όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από κοντά Του στο πραπατορικό αμάρτημα, ο Θεός δεν τον εγκαταλείπει, παραμένει διακριτικά κοντά του, τον στηρίζει, τον ευλογεί,  τον παιδαγωγεί, του αποκαλύπτεται σταδιακά. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στους Ισραηλίτες, πρώτα στους Πατριάρχες, στον Αβραάμ με τον οποίο συνάπτει Διαθήκη, η οποία θα ανανεωθεί πολλές φορές, έπειτα στο Μωυσή και στους Προφήτες, στο λαό του Ισραήλ, τον οποίο ευεργετεί  δια της συνεχούς παρουσίας Του στην Έξοδο και στη μετέπειτα πορεία του μέχρι τη γη της επαγγελίας. Μέσα από τον Ισραήλ εκπληρώνεται η προφητεία του Ησαϊά «ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ»[iv], δηλαδή η από άκρα συγκατάβαση του Θεού σάρκωση του Υιού και Λόγου του Πατρός, ώστε να είναι ο Εμμανουήλ, δηλαδή μεθ’ ημών ο Θεός, ο Θεός μαζί μας. Έτσι όχι μόνο συνεχίζει να είναι μαζί μας αλλά λαμβάνει και την ανθρώπινη φύση, η οποία ενώνεται «ασυγχήτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως», κατά τον δογματικό όρο της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, με τη Θεία φύση στην υπόσταση του Ιησού Χριστού. Με τον τρόπο αυτό, ο δημιουργός του χρόνου και της ιστορίας, ο Θεός, «ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου, δεν εισέρχεται στην ιστορία της ανθρωπότητος ως στρατηλάτης ή πανίσχυρος κυβερνήτης. Δεν επιβάλλεται με εξωτερική ισχύ, πλούτο, σοφία. Γεννιέται σε τόπο φτωχικό, στη φάτνη ενός στάβλου, σε περιβάλλον αφιλόξενο, αδιάφορο έως εχθρικό»[v], όπως σημειώνει ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος. Στο Θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού ενώνεται ο χρόνος με την αιωνιότητα[vi]. Αυτό το πράττει από άφατη αγάπη και φιλανθρωπία «διὰ σπλάγχνα ἐλέους Θεοῦ ἡμῶν, ἐν οἷς ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἀνατολὴ ἐξ ὕψους ἐπιφᾶναι τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένοις, τοῦ κατευθῦναι τοὺς πόδας ἡμῶν εἰς ὁδὸν εἰρήνης»[vii].

Ο Θεός ρίχνει τις γέφυρες προς τον άνθρωπο, καθώς «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»[viii] «ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν»[ix]. Με την κίνηση Του αυτή προς το δημιούργημά Του αγιάζει, εξυψώνει την ανθρώπινη φύση, της χαρίζει τη νίκη επί του θανάτου και δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να συμπορευτεί μαζί Του δια της Εκκλησίας έως τα έσχατα, ώστε να εκπληρωθεί ο λόγος «καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν»[x]. Ποτέ λοιπόν δεν απέστη του κόσμου ο Θεός˙ είναι και θα είναι πάντοτε Παρών, μαζί μας μέχρι το τέλος σύμφωνα με τη διαβεβαίωσή του «ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[xi].

Πράγματι το μυστήριο της σωτηρίας συνεχίζεται, ανακεφαλαιώνεται και διαιωνίζεται δια του σώματος του Ιησού Χριστού, της Εκκλησίας, μέσω της οποίας όχι μόνο ο Θεός παρίσταται στον κόσμο αλλά εισέρχεται εντός μας και ενεργεί η θεία χάρις, ανακαινίζοντάς μας. Δια των μυστηρίων και ιδίως δια της Θείας Ευχαριστίας επισφραγίζεται η ένωση με το Χριστό, καθώς λέγει: «ο τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ»[xii]˙ με τον τρόπο αυτό γινόμαστε «θείας κοινωνοὶ φύσεως»[xiii]. Το ζητούμενο, εν τέλει, είναι να φτάσουμε δια της Εκκλησίας με πολύ αγώνα στη Χριστοποίηση της ζωής μας και στην οικείωση της παρουσίας του Θεού, ώστε να ομολογήσουμε «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»[xiv].

Ασφαλώς η παρουσία του Θεού στον κόσμο γίνεται και γενικότερα αντιληπτή από εκείνους που έχουν πίστη, εκείνους που μπορούν και θέλουν ν’ αφουγκραστούν την παρουσία Του και να ανιχνεύσουν τα βήματά Του. Ο Θεός είναι παντού και αποκαλύπτεται σε εκείνους που θέλουν εκούσια να Τον προσεγγίσουν, να Τον ψηλαφήσουν και να Τον ανακαλύψουν. Η παρουσία Του δεν είναι αναγκαστική και καταδυναστευτική για τους ανθρώπους. Είναι τόσο διακριτική η ύπαρξή Του που όχι μόνο μας ανέχεται αλλά και μας συγχωρεί και μας αγαπά, ακόμα και όταν βρισκόμαστε μακριά Του, ακόμα και όταν βρισκόμαστε απέναντί Του ή Τον αντιστρατευόμαστε και Τον πολεμούμε. Έτσι είναι ο αληθινός Πατέρας στα παιδιά Του˙ γνωρίζει ότι τα παιδιά πολλές φορές «οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι»[xv]. Ακόμα όμως και γι’ αυτά Του τα παιδιά επαγρυπνεί, μεριμνά και προστρέχει ως ο καλός ποιμένας[xvi].

Εκείνος θα λέγαμε ότι είναι ο κόσμος μας αφού «ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν»[xvii], είναι η σταθερά του κόσμου μας και εμείς γυρίζουμε γύρω τριγύρω Του και είτε γινόμαστε κοινωνοί Του, είτε Τον προσπερνάμε ανυποψίαστοι και προσηλωμένοι στις καθημερινές μέριμνές μας, είτε αδιαφορούμε χαρακτηριστικά για Εκείνον πεπεισμένοι για την ανυπαρξία Του, είτε Τον αναζητούμε με λάθος τρόπο. Πρέπει να παραδειγματιστούμε από τους ανθρώπους της Αγίας Γραφής και ιδίως εκείνους της Καινής Διαθήκης που Τον πίστεψαν και Τον αναζήτησαν, που Τον έψαξαν μέσα στο πλήθος, που άγγιξαν το ιμάτιό Του, που μετακίνησαν στέγες, που ανέβηκαν σε δέντρα και τόσα άλλα. Με πόσους δε συνομίλησε, με πόσους δε συναναστράφηκε, πόσοι δεν άκουσαν το λόγο Του, πόσοι δεν είδαν τα σημεία που έκανε μπροστά τους. Και όμως άλλοι Τον δέχθηκαν, άλλοι Τον απέρριψαν και τον καταδίωξαν και άλλοι απλά Τον προσπέρασαν.  Μάλιστα και από τον ευρύ κύκλο των μαθητών Του Τον εγκατέλειψαν: «Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν». Και όταν ρώτησε τους 12 Αποστόλους, μήπως και αυτοί θέλουν να φύγουν, απάντησε ο Πέτρος «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις καὶ ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καὶ ἐγνώκαμεν ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»[xviii].

Εκείνος που δε θέλει να δει, δε βλέπει και εκείνος που δε θέλει να ακούσει, δεν ακούει. Ο εγωισμός μάς κάνει μύωπες, η αμαρτωλή μάς ζωή κλείνει τα μάτια, αφήνοντας τον κοσμικό και υλικό άνθρωπο να ψάχνει στο σκοτάδι. Πόσες φορές στους λόγους Του ο Χριστός δεν έκλεινε με τη ρήση «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»; Όλοι ακούν, λίγοι όμως καταλαβαίνουν και έτσι δεν μπορούν να αντιληφθούν την παρουσία Του και το έργο Του που συνεχίζεται ευεργετώντας μας σιωπηρά, διακριτικά, σε καθημερινή βάση. Γι’ αυτό και Τον ευχαριστούμε στη Θεία Λειτουργία: «ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων»[xix].

Η σχέση μαζί Του περνά μέσα από τα θεία δώρα της πίστης, της ελευθερίας και της αγάπης. Αν τα έχουμε αυτά και τα αναπτύξουμε με τον πνευματικό αγώνα και με τη χάρη του Θεού, θα φτάσουμε σε αυτό το αγιογραφικό χωρίο που τόνιζε ο Γέροντας Σωφρόνιος «οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί»[xx], δηλαδή θα δούμε το Θεό, όπως είναι. Η μυστηριακή ζωή και η λατρεία, η μετάνοια και η προσευχή, γενικά η χριστιανική βιωτή και μετοχή στη ζωή του σώματος της Εκκλησίας, μας φέρνουν μπροστά στο Θεό, όχι στην άλλη ζωή, αλλά ήδη από την υπάρχουσα.

Πρέπει να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε βαθειά και εμείς οι χριστιανοί που πιστεύουμε στη συνεχή παρουσία του Θεού στον κόσμο πως ναι μεν η παρουσία Του είναι δεδομένη, όμως όπως σημείωσε σε ένα κείμενό του ο Γενικός Αρχιερατικός της Ιεράς μας Μητροπόλεως π. Λάμπρος Τσιάρας, «ὁ Θεός δέν εἶναι δεδομένος σέ κανέναν· φανερώνεται καί συγχρόνως μένει κρυφό μυστήριο· «κρύπτεται ἀποκαλυπτόμενος καί ἀποκαλύπτεται κρυπτόμενος»[xxi]. Γι’ αυτό και όταν καλούσαν οι μαθητές το Χριστό «φανέρωσον σεαυτὸν τῷ κόσμῳ», εκείνος αντέτεινε «ὁ καιρὸς ὁ ἐμὸς οὔπω πάρεστιν, ὁ δὲ καιρὸς ὁ ὑμέτερος πάντοτέ ἐστιν ἕτοιμος»[xxii]. Άρα εναπόκειται σε εμάς να ανακαλύψουμε ή αλλιώς να φανερώσουμε τον αποκεκαλυμμένο Θεό. Εκείνος μας έδωσε τη δυνατότητα αυτή, όπως μαρτυρεί και η επί του όρους ομιλία του Ιησού Χριστού[xxiii]˙ η πλήρης φανέρωση και αποκάλυψή Του θα γίνει στα Έσχατα στη Δευτέρα Παρουσία.

Αυτό το κρυφό μυστήριο το είδαν κατάματα οι Άγιοί μας. Η όλη τους ζωή είναι μια μαρτυρία ότι ο Θεός είναι ανάμεσά μας, ότι δεν εγκατέλειψε τον κόσμο, αλλά είναι και θα είναι Παρών, όπως Εκείνος μας διαβεβαίωσε. Η Αγία μας μεγαλομάρτυς Μαρίνα με το βίο της δίνει τη μαρτυρία, την αξιόπιστη διαβεβαίωση ότι ο Θεός είναι Παρών. Η Αγία δηλώνει, φανερώνει, επιβεβαιώνει, αποδεικνύει, ομολογεί και αποκαλύπτει ότι ο Ύψιστος είναι πάντοτε μαζί μας. Μέσα από το βίο της μαρτυρείται ότι ενεργεί, ότι εμπνέει, ότι χαριτώνει, ότι δίνει ρήματα απολογίας, ότι προστατεύει και ότι τελικά σώζει.

Ας δούμε όμως υπό το πρίσμα αυτό κάποια χαρακτηριστικά του βίου της Αγίας μας. Η Αγία Μαρίνα δε γεννήθηκε σε χριστιανική οικογένεια, το αντίθετο, σε ειδωλολατρική και μάλιστα με πατέρα ιερέα των ειδώλων και σε εποχή όπου το να ομολογεί κανείς τη χριστιανική του πίστη, ήθελε θάρρος και παρρησία και που πολλές φορές επέφερε δυστυχίες και θάνατο. Πόσο πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό που γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε σε χριστιανικές οικογένειες και που, παρά τις όποιες δυσκολίες, ζούμε σε μια χώρα με χριστιανικές αξίες. Θα έλεγε κανείς ότι η Μαρίνα ατύχησε διπλά, μιας που ορφάνεψε δωδεκαετής από μητέρα και στάλθηκε να μεγαλώσει μακριά και από τον πατέρα της. Ουσιαστικά έχασε και τους δυό της γονείς. Ακούγοντας την κατάσταση αυτή ίσως κάποιος θα έλεγε ότι δεν υπάρχει Θεός, ή αν υπάρχει, είναι τουλάχιστον άδικος ή ότι σίγουρα την εγκατέλειψε! Και όμως ο Θεός είναι Παρών στη ζωή της Μαρίνας. Μητέρα και πατέρας γίνεται γι’ αυτή μια γυναίκα, μια χωρική που ανέλαβε να την αναθρέψει. Και δε βρίσκει μόνο την αγάπη, την ασφάλεια, την προσοχή, τη μέριμνα. Πάνω απ’ όλα βρίσκει μέσω αυτής της γυναίκας τον αληθινό Θεό. Έτσι η παραμάνα γίνεται όργανο του Θεού, όργανο σωτηρίας[xxiv].

Η Μαρίνα ελεύθερα απορρίπτει την ειδωλολατρική της καταγωγή, την πίστη του εν ζωή πατέρα της και ανατρέφεται χριστιανικά, κατηχείται και βαπτίζεται, γίνεται μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Η απόφαση της αυτή είναι στέρεη, συνειδητή.  Μπορεί ο Θεός να της έτεινε το χέρι μέσω της παραμάνας της, εκείνη όμως ελεύθερα το αποδέχθηκε και αντέτεινε το δικό της ερχόμενη σε κοινωνία με το Θεό. Αν δούμε και εμείς με διεισδυτικό μάτι τη ζωή μας, θα δούμε ότι πολλές φορές και με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ο Θεός, διακριτικά, χωρίς να καταργεί την ελευθερία μας, εισέρχεται στη ζωή μας. Μας χτυπά την πόρτα και άλλοτε εμείς την ανοίγουμε και άλλοτε την αφήνουμε ερμητικά κλειστή. Πάντοτε όμως Εκείνος τη χτυπά.

Ένα άλλο σημείο από τη ζωή της Αγίας που φανερώνει την παρουσία του Θεού στον κόσμο, είναι η ομολογία της πίστης της, πρώτα στον πατέρα της και έπειτα στον έπαρχο Ολύμβριο. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει αφενός το γεγονός ότι η επιλογή της Αγίας να γίνει χριστιανή δεν ήταν επιπόλαιη ή αποτέλεσμα απλώς επηρεασμού της από την παραμάνα της, αλλά ήταν κατά πάντα συνειδητή, στέρεη, αληθινή και αφετέρου ότι ακόμη και σε αυτή της την ομολογία ο Θεός είναι Παρών. Στην ομολογία της και στα επακολουθούμενα σκληρά μαρτύρια, τα οποία υπέστη, ενισχύεται, προστατεύεται και φωτίζεται από το Θεό. Λέγει ο Ιησούς: «Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν.          ὅταν δὲ παραδώσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσετε· δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσετε. οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν. Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται»[xxv]. Αυτό το 15χρονο κορίτσι με παρρησία και θάρρος ομολογεί την πίστη της, αντιμετωπίζει τις απειλές και τις διώξεις ακόμα και τα φριχτά μαρτύρια, γιατί ο Θεός είναι μαζί της.

Ακόμα και όταν ο διάβολος εμφανίζεται μπροστά της στη φυλακή με μορφή δράκοντα, εκείνη τον συντρίβει με τη δύναμη του Θεού, ώστε εμείς να ψάλλομε «Χαῖρε τοῦ Βελίαρ τὴν κάραν συντρίψασα˙ χαῖρε τοῦ Σωτῆρος τὴν δύναμιν δείξασα»[xxvi]. Όπως ο Ιησούς στη έρημο αποδίωξε το διάβολο, έτσι και η Μεγαλομάρτυς Μαρίνα ενδύεται την πανοπλία του Θεού και όχι μόνο ανταπεξέρχεται σε όλες τις μεθοδείες του διαβόλου[xxvii], δηλαδή στις διώξεις, στα μαρτύρια και στη φυλακή, αλλά δια του θανάτου της καταργεί «τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ᾿ ἔστι τὸν διάβολον»[xxviii]. Η τεράστια δύναμη της μικρής αυτής κοπέλας πηγάζει από την παρουσία του Θεού στη ζωή της˙ η ίδια που ακολούθησε τους λόγους του Ιακώβου του Αδελφοθέου «Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ. ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ᾿ ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καὶ ἐγγιεῖ ὑμῖν»[xxix].

Η Αγία Μαρίνα με το βίο της γίνεται Μεγαλομάρτυς, γιατί υπόκειται σε τόσα και τόσα Μαρτύρια˙ αλλά και Μεγαλομάρτυς γιατί μαρτυρά με τον πιο σαφή και αληθινό τρόπο ότι ο Τριαδικός Θεός, ο Θεός Πατέρας, ο Ιησούς Χριστός και το Άγιο Πνεύμα, είναι Παρών στον κόσμο και στη ζωή μας, δε μας εγκαταλείπει ποτέ αλλά συνεχίζει το σωτήριο έργο Του, ενεργεί στον κόσμο με το δικό Του τρόπο, όπως ξέρει Εκείνος ως παντογνώστης και παντοδύναμος. Πολλές φορές εμείς δεν κατανοούμε τον τρόπο Του ή άλλες φορές νομίζουμε ότι δε μας ακούει, ή άλλοτε ότι μας κατατρέχει, αλλά καλό είναι να αφήνουμε τη ζωή μας στα σίγουρα χέρια Του. Εκείνος ξέρει καλύτερα ποιο είναι το ωφέλιμο και σωτήριο. Συνεπώς, ας Του ανοίξουμε την πόρτα της ζωής, ας είμαστε σίγουροι ότι είναι Παρών ώστε δια των πρεσβειών της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνας «Πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Αμην.

---

[i] 11^ος Οίκος, , «Οίκοι εικοσιτέσσαρες εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα Μαρίναν», εν Βίος και Ακολουθία της Αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης, εκδ. Ι.Ν. Αγίας Μαρίνης – Θησείου, Αθήναι 2007, σ. 75.

[ii] Βλ. Γεωργίου Μαρνέλλου, Ο Ιερεύς ως μάρτυρας της παρουσίας του Χριστού στην Εκκλησία και στον κόσμο, εκδ. β΄, Άγιος Νικόλαος 1999, σ. 25

[iii] Ησ. 42, 5.

[iv] Ησ. 7, 14.

[v] Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστασίου, «Εκπληκτικές οι επεμβάσεις του Θεού, υπέρβαση του αδυνάτου» εν Καθημερινή, 25-12-2014. http://www.kathimerini.gr/797271/article/epikairothta/ellada/ekplhktikes-oi-epemvaseis-toy-8eoy-ypervash-toy-adynatoy.

[vi] Γεωργίου Μαρνέλλου, όπ. π., σ. 52.

[vii] Λουκ., 1, 78-79.

[viii] Ιωαν., 1, 14.

[ix] Γαλ., 4, 5.

[x] Εβρ., 8, 10.

[xi] Ματθ., 28, 20.

[xii] Ιωάν., 6, 56.

[xiii] Β΄ Πέτρ., 1, 4

[xiv] Γαλ., 2, 20.

[xv] Λουκ., 23, 34.

[xvi] Λουκ., 15, 1-7.

[xvii] Πραξ., 17, 28.

[xviii] Βλ. Ιωάν., 6, 67-68.

[xix] Ευχή Αγίας Αναφοράς «Ἄξιον καὶ δίκαιον σὲ ὑμνεῖν…» Λειτουργίας Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

[xx] Α΄ Ιωαν., 3, 2.

[xxi] π. Λάμπρος Τσιάρας, «Ἡ ἔρευνα ψάχνει στόν κόσμο τά ἀποτυπώματα τοῦ Θεοῦ» (Προσφώνηση στό Διεθνές Συνέδριο Φυσικῆς Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων, Αἴθουσα «Κάρολος Παπούλιας», Δευτέρα, 25/05/2015) εν http://eiskopanous.blogspot.gr/2015/06/blog-post_30.html.

[xxii] Βλ. Ιωάν., 7, 4-6.

[xxiii] Βλ. Ιωάν., 17.

[xxiv] Βλ. Βίος και Ακολουθία της Αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης, σ. 13.

[xxv] Ματθ., 10, 17-22.

[xxvi] 9^ος οίκος, «Οίκοι εικοσιτέσσαρες εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα Μαρίναν», εν Βίος και Ακολουθία…, όπ. π., σ. 74.

[xxvii] Βλ. Εφ., 6, 10-11.

[xxviii] Εβρ., 2, 14.

[xxix] Ιακ., 4, 7-8.