ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί τέκνα τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπό τό νά εὑρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, ὡς συνειδητός
πιστός, μέσα στό λειτουργικό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους, καί νά
συμμετέχει στήν ἁγιαστική Της ζωή.
Μέσῳ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πιστός
προοδεύει πνευματικά, μορφώνεται ὁ Χριστός στήν ὅλη του ὕπαρξη καί ἐγκολπώνεται
τόν ἁγιαστικό τρόπο ζωῆς, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ διά τῆς μετανοίας στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν», πού
βεβαίως ἀποτελεῖ τόν ὑψηλό μας προορισμό καί τόν οὐσιαστικό σκοπό τῆς ζωῆς μας.
Αὐτό ἀκριβῶς βίωσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι στήν κάθε ἐποχή καί αὐτό θά πραγματοποιεῖται ἕως
τό τέλος τῆς Ἱστορίας.
Αὐτήν τήν πραγματικότητα τήν βλέπουμε καί στούς νεωτέρους Ἁγίους τῆς
Ἐκκλησίας μας, καί μάλιστα στούς δύο τελευταίους, δηλαδή τούς Ὁσίους Πορφύριον
τόν Καυσοκαλυβίτην καί Παΐσιον τόν Ἁγιορείτην. Προσωπικότητες ἐγνωσμένης
ἁγιότητος, οἱ ὁποῖοι κατά γενική ὁμολογία διέθεταν τήν ἐμπειρία τῆς Χάριτος καί
Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα καί ἐπιτελοῦσαν ἔτι ζῶντες καταπληκτικά θαύματα. Οἱ
ἁγιασμένες αὐτές μορφές καθοδηγοῦσαν τούς πιστούς σέ πρόοδο πνευματική καί σέ
ἁγιασμό, σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, μέσῳ πάντοτε τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας, τῆς
Ἐκκλησίας μας, τήν ὁποία κάποιοι δυστυχῶς ἀπορρίπτουν καί σπαράσσουν μέσῳ τῶν
ποικίλων σχισμάτων πού ἔχουν δημιουργήσει καί ἐπιμένουν νά δημιουργοῦν.
Πάντοτε χρειάζεται πολλή προσοχή, διότι ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβολος,
χρησιμοποιεῖ πολλές παγίδες γιά νά ὑποδουλώσει τόν ἄνθρωπο στήν πλάνη καί τέλος
νά τόν κολάσει. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί
ἀγωνίζεται συνειδητά καί νόμιμα, τελικῶς σώζεται.
Αὐτό τό γνωρίζει ὁ ἐχθρός καί γι᾽ αὐτό προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ὁδηγήσει τόν
ἄνθρωπο ἐκτός τῆς «Κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας», δηλαδή τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἐξωθεῖ τόν ἄνθρωπο, ὄχι μόνο πρός τά ἄκρα τά «ἐξ ἀριστερῶν»
(δηλαδή μέσα ἀπό τίς γνωστές καί φανερές ἁμαρτίες νά τόν κάνει νά χάσει τήν ψυχή
του), ἀλλά καί σέ αὐτά τά «ἐκ δεξιῶν» ἄκρα, δηλαδή στά σχίσματα καί στίς αἱρέσεις,
πού ἀποκόπτουν τόν πιστό ἐντελῶς ἀπό τήν ζωή τῆς ἀληθείας, δηλαδή τήν ζωή τῆς
Μίας Ἐκκλησίας, ἔστω κι ἄν ὁ ἴδιος νομίζει ὅτι γνωρίζει καί ὅτι ζεῖ τήν ἀκρίβεια τῆς
πίστεως καί τήν ζωή αὐτῆς τῆς Μίας Ἐκκλησίας.
Ἄλλωστε, μία σύντομη ματιά στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία φανερώνει ξεκάθαρα
τό ποῦ ὁδηγοῦν τά σχίσματα, οἱ ἐνδοεκκλησιαστικές φατρίες καί ὁ ἐκκλησιαστικός
κατακερματισμός. Δηλαδή στόν ὄλεθρο τῶν ἐξαπατημένων ὁπαδῶν καί στά σχίσματα,
πού προξενοῦν πληγές καί τραύματα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί σχίζουν τόν ἄρραφο
χιτῶνα τοῦ Σώματός Του.
Εἶναι μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό ἐκεῖνο πού τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ
Χρυσόστομος, ὅτι «τό σχίσμα δέν τό ξεπλένει οὔτε αὐτό τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου».
Τόσο δηλαδή φρικτή καί δαιμονική κατάσταση ἀποτελεῖ τό νά ὁδηγοῦνται οἱ ψυχές
ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας ἀπό κάποιους ἐπιτηδείους στό ὄνομα δῆθεν τῆς ἀληθείας καί τῆς
ἐκκλησιαστικῆς ἀκριβείας.
Ὅλοι μας λοιπόν κατανοοῦμε πόσο μεγάλη προσοχή χρειάζεται ὥστε νά
παραμένουμε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν τοπική μας Ἐκκλησία, ἀποφεύγοντας ὡς
«ἀπό προσώπου πυρός» ὅσους σχισματικούς ἤ αἱρετικούς (π.χ. Οὐνῖτες) - πού
ἐμφανίζονται «ἐν δορᾷ προβάτου», μέ σχῆμα δηλαδή Ὀρθοδόξου κληρικοῦ ἤ μοναχοῦ -
ἔρχονται νά μᾶς κηρύξουν τήν πλάνη καί ἀπεργάζονται τήν ἀποκοπή μας ἀπό τήν
τοπική Ἐκκλησία. Τήν Ἐκκλησία μας, πού ὁρατό Της σημεῖο ἑνότητος καί ἀναφορᾶς
ἔχει τόν κανονικό μας Ἐπίσκοπο. Αὐτούς θά τούς διακρίνουμε ἀπό τό ὅτι θά μᾶς ζητοῦν
νά ἀποκοποῦμε ἀπό τήν κανονική τοπική μας Ἐκκλησία καί νά προσχωρήσουμε στήν
ἰδική τους σχισματική ἤ αἱρετική.
Ὅλοι αὐτοί, πού βυσσοδομοῦν στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί πού δέν συγκοινωνοῦν
μέ τόν κανονικό Επίσκοπο, εὑρίσκονται ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί
Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Αὐτοί, στό ὄνομα δῆθεν τῆς
Ὀρθοδοξίας, ταράσσουν καί σχίζουν, διαλύουν καί ἀποδεκατίζουν τίς τοπικές
Ἐκκλησίες. Δημιουργοῦν τεράστια προβλήματα παρασύροντες τούς πιστούς στήν
πλάνη καί ὁδηγῶντας τίς ψυχές πού παρασύρουν στόν ὄλεθρο.
Ἕνα τέτοιο σοβαρό πρόβλημα ἔχει παρουσιασθεῖ καί δυστυχῶς συνεχῶς
διογκώνεται καί ἐπιδεινώνεται στόν ἑλλαδικό χῶρο μέ τήν σχισματική παράταξη –
σχισματικές παρατάξεις κατά τήν ἀκρίβειαν - τῶν Παλαιοημερολογιτῶν τῶν
αὐτοχαρακτηριζομένων ὡς Γ.Ο.Χ. (“Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν”).
Ὅλοι αὐτοί, σχεδόν πάντα, προβάλλουν δῆθεν τό «Ἡμερολόγιο», τήν ἀλλαγή τοῦ
Ἡμερολογίου δηλαδή, ὡς πρόφαση γιά τήν δημιουργία τοῦ σχίσματός τους. Αὐτό ὅμως
τό προβάλλουν ὡς προπέτασμα καπνοῦ, μαζί μέ ἄλλες ἀπαράδεκτες θεωρίες, λέγοντες
ὅτι «γι᾽ αὐτό ἡ Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἔπεσε σέ πλάνη, ἐπειδή ἄλλαξε τό
Ἡμερολόγιό της», πρᾶγμα τό ὁποῖο βέβαια εἶναι ἐντελῶς ψευδές.
Γι᾽ αὐτό καθίσταται ἀνάγκη νά ξεκαθαρίσουμε καί νά ἐπισημάνουμε ὅτι, τόσο τό
Ἅγιον Ὄρος, ὅσο καί τά Πατριαρχεῖα πού ἀκολουθοῦν τό Παλαιό Ἡμερολόγιο
(Ἱεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας), ἀλλά καί οἱ ὅπου γῆς τοπικές
κανονικές αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἐπίσης ἀκολουθοῦν τό Παλαιό
Ἡμερολόγιο, ὅπως καί οἱ Ὀρθόδοξες κοινότητες ὅλου τοῦ πλανήτη πού ὑπάγονται σ᾽
αὐτές, εἶναι σέ Μυστηριακή κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὅλες αὐτές οἱ
κανονικές Ἐκκλησίες, πρέπει νά τονισθεῖ, οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τούς σχισματικούς
Παλαιοημερολογῖτες τῆς Ἑλλάδος. Με ὅλους δηλαδή αὐτούς πού εἶναι
κατακερματισμένοι τουλάχιστον σέ δέκα πέντε ζηλωτικές-σχισματικές παρατάξεις καί
συνεχῶς ἀλληλοαναθεματίζονται μεταξύ τους.
Δηλαδή ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί οἱ κανονικές αὐτοκέφαλες τοπικές Ἐκκλησίες
κοινωνοῦν ἐκκλησιαστικῶς μόνον μέ ἐμᾶς, τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πού ἀκολουθεῖ
τό διορθωμένο Ἡμερολόγιο, τό “Νέο Ἡμερολόγιο”. Ἐμεῖς συλλειτουργοῦμε μέ αὐτούς
καί αὐτοί μέ ἐμᾶς. Οὐδέποτε ὅμως ἐμεῖς συλλειτουργοῦμε μέ τούς παραπάνω
σχισματικούς, πού ἀνήκουν δηλαδή σέ μία ἀπό τίς παρατάξεις τῶν
Παλαιοημερολογιτῶν-Ζηλωτῶν τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου στόν χῶρο τῆς Ἑλλάδος.
Τέλος τονίζουμε, γιά ἀκόμη μία φορά, ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἅγιοί μας, ὅπως βεβαίως
καί ὅλοι οἱ πρό αὐτῶν Ἅγιοι, οὐδέποτε ἀπεκόπησαν ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, δηλαδή ἀπό
τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τούς κανονικούς μας Ἐπισκόπους, προσχωρῶντας σέ
σχισματικές παρατάξεις. Ὅλοι τους ἀγωνίστηκαν ἐντός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας
καί συγκράτησαν τούς πιστούς μέσα στό λειτουργικό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τόν
κανονικό Ἐπίσκοπο, πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ καί τήν ἀσφαλῆ ὁδό σωτηρίας.
Ἀδελφοί, «στῶμεν καλῶς». Προσοχή καί πάλι προσοχή, διότι τό χειρότερο
ὅλων πού μπορεῖ νά ὑποστεῖ κάποιος εἶναι τό νά φύγει ἀπό τήν Ἐκκλησία,
νομίζοντας ὅτι δῆθεν βρῆκε τήν πραγματική ἀλήθεια σέ μία σχισματική
παράταξη ἤ αἵρεση. Αὐτό ὅμως ἄς μή συμβεῖ σέ κανέναν πιστό ἀδελφό μας. Καί
φυσικά δέν θά συμβεῖ, ἐάν εἴμαστε ὅλοι μας ἐκκλησιαστικῶς καί λειτουργικῶς
ἑνωμένοι, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς διδάσκει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί οἱ Ἅγιοι τῆς
Ἐκκλησίας μας. Ὅπως δηλαδή τό βιώνουμε ἕως σήμερα, ἀλλά καί ὅπως τό
βιώναμε πάντα.
Ἀδελφοί, «βλέπετε τούς κακούς ἐργάτας, βλέπετε τήν κατατομήν» (Φιλιπ. Γ´,
2). Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ
ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπό τό νά εὑρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, ὡς συνειδητός
πιστός, μέσα στό λειτουργικό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους, καί νά
συμμετέχει στήν ἁγιαστική Της ζωή.
Μέσῳ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πιστός
προοδεύει πνευματικά, μορφώνεται ὁ Χριστός στήν ὅλη του ὕπαρξη καί ἐγκολπώνεται
τόν ἁγιαστικό τρόπο ζωῆς, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ διά τῆς μετανοίας στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν», πού
βεβαίως ἀποτελεῖ τόν ὑψηλό μας προορισμό καί τόν οὐσιαστικό σκοπό τῆς ζωῆς μας.
Αὐτό ἀκριβῶς βίωσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι στήν κάθε ἐποχή καί αὐτό θά πραγματοποιεῖται ἕως
τό τέλος τῆς Ἱστορίας.
Αὐτήν τήν πραγματικότητα τήν βλέπουμε καί στούς νεωτέρους Ἁγίους τῆς
Ἐκκλησίας μας, καί μάλιστα στούς δύο τελευταίους, δηλαδή τούς Ὁσίους Πορφύριον
τόν Καυσοκαλυβίτην καί Παΐσιον τόν Ἁγιορείτην. Προσωπικότητες ἐγνωσμένης
ἁγιότητος, οἱ ὁποῖοι κατά γενική ὁμολογία διέθεταν τήν ἐμπειρία τῆς Χάριτος καί
Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα καί ἐπιτελοῦσαν ἔτι ζῶντες καταπληκτικά θαύματα. Οἱ
ἁγιασμένες αὐτές μορφές καθοδηγοῦσαν τούς πιστούς σέ πρόοδο πνευματική καί σέ
ἁγιασμό, σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, μέσῳ πάντοτε τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας, τῆς
Ἐκκλησίας μας, τήν ὁποία κάποιοι δυστυχῶς ἀπορρίπτουν καί σπαράσσουν μέσῳ τῶν
ποικίλων σχισμάτων πού ἔχουν δημιουργήσει καί ἐπιμένουν νά δημιουργοῦν.
Πάντοτε χρειάζεται πολλή προσοχή, διότι ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβολος,
χρησιμοποιεῖ πολλές παγίδες γιά νά ὑποδουλώσει τόν ἄνθρωπο στήν πλάνη καί τέλος
νά τόν κολάσει. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί
ἀγωνίζεται συνειδητά καί νόμιμα, τελικῶς σώζεται.
Αὐτό τό γνωρίζει ὁ ἐχθρός καί γι᾽ αὐτό προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ὁδηγήσει τόν
ἄνθρωπο ἐκτός τῆς «Κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας», δηλαδή τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἐξωθεῖ τόν ἄνθρωπο, ὄχι μόνο πρός τά ἄκρα τά «ἐξ ἀριστερῶν»
(δηλαδή μέσα ἀπό τίς γνωστές καί φανερές ἁμαρτίες νά τόν κάνει νά χάσει τήν ψυχή
του), ἀλλά καί σέ αὐτά τά «ἐκ δεξιῶν» ἄκρα, δηλαδή στά σχίσματα καί στίς αἱρέσεις,
πού ἀποκόπτουν τόν πιστό ἐντελῶς ἀπό τήν ζωή τῆς ἀληθείας, δηλαδή τήν ζωή τῆς
Μίας Ἐκκλησίας, ἔστω κι ἄν ὁ ἴδιος νομίζει ὅτι γνωρίζει καί ὅτι ζεῖ τήν ἀκρίβεια τῆς
πίστεως καί τήν ζωή αὐτῆς τῆς Μίας Ἐκκλησίας.
Ἄλλωστε, μία σύντομη ματιά στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία φανερώνει ξεκάθαρα
τό ποῦ ὁδηγοῦν τά σχίσματα, οἱ ἐνδοεκκλησιαστικές φατρίες καί ὁ ἐκκλησιαστικός
κατακερματισμός. Δηλαδή στόν ὄλεθρο τῶν ἐξαπατημένων ὁπαδῶν καί στά σχίσματα,
πού προξενοῦν πληγές καί τραύματα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί σχίζουν τόν ἄρραφο
χιτῶνα τοῦ Σώματός Του.
Εἶναι μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό ἐκεῖνο πού τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ
Χρυσόστομος, ὅτι «τό σχίσμα δέν τό ξεπλένει οὔτε αὐτό τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου».
Τόσο δηλαδή φρικτή καί δαιμονική κατάσταση ἀποτελεῖ τό νά ὁδηγοῦνται οἱ ψυχές
ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας ἀπό κάποιους ἐπιτηδείους στό ὄνομα δῆθεν τῆς ἀληθείας καί τῆς
ἐκκλησιαστικῆς ἀκριβείας.
Ὅλοι μας λοιπόν κατανοοῦμε πόσο μεγάλη προσοχή χρειάζεται ὥστε νά
παραμένουμε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν τοπική μας Ἐκκλησία, ἀποφεύγοντας ὡς
«ἀπό προσώπου πυρός» ὅσους σχισματικούς ἤ αἱρετικούς (π.χ. Οὐνῖτες) - πού
ἐμφανίζονται «ἐν δορᾷ προβάτου», μέ σχῆμα δηλαδή Ὀρθοδόξου κληρικοῦ ἤ μοναχοῦ -
ἔρχονται νά μᾶς κηρύξουν τήν πλάνη καί ἀπεργάζονται τήν ἀποκοπή μας ἀπό τήν
τοπική Ἐκκλησία. Τήν Ἐκκλησία μας, πού ὁρατό Της σημεῖο ἑνότητος καί ἀναφορᾶς
ἔχει τόν κανονικό μας Ἐπίσκοπο. Αὐτούς θά τούς διακρίνουμε ἀπό τό ὅτι θά μᾶς ζητοῦν
νά ἀποκοποῦμε ἀπό τήν κανονική τοπική μας Ἐκκλησία καί νά προσχωρήσουμε στήν
ἰδική τους σχισματική ἤ αἱρετική.
Ὅλοι αὐτοί, πού βυσσοδομοῦν στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί πού δέν συγκοινωνοῦν
μέ τόν κανονικό Επίσκοπο, εὑρίσκονται ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί
Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Αὐτοί, στό ὄνομα δῆθεν τῆς
Ὀρθοδοξίας, ταράσσουν καί σχίζουν, διαλύουν καί ἀποδεκατίζουν τίς τοπικές
Ἐκκλησίες. Δημιουργοῦν τεράστια προβλήματα παρασύροντες τούς πιστούς στήν
πλάνη καί ὁδηγῶντας τίς ψυχές πού παρασύρουν στόν ὄλεθρο.
Ἕνα τέτοιο σοβαρό πρόβλημα ἔχει παρουσιασθεῖ καί δυστυχῶς συνεχῶς
διογκώνεται καί ἐπιδεινώνεται στόν ἑλλαδικό χῶρο μέ τήν σχισματική παράταξη –
σχισματικές παρατάξεις κατά τήν ἀκρίβειαν - τῶν Παλαιοημερολογιτῶν τῶν
αὐτοχαρακτηριζομένων ὡς Γ.Ο.Χ. (“Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν”).
Ὅλοι αὐτοί, σχεδόν πάντα, προβάλλουν δῆθεν τό «Ἡμερολόγιο», τήν ἀλλαγή τοῦ
Ἡμερολογίου δηλαδή, ὡς πρόφαση γιά τήν δημιουργία τοῦ σχίσματός τους. Αὐτό ὅμως
τό προβάλλουν ὡς προπέτασμα καπνοῦ, μαζί μέ ἄλλες ἀπαράδεκτες θεωρίες, λέγοντες
ὅτι «γι᾽ αὐτό ἡ Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἔπεσε σέ πλάνη, ἐπειδή ἄλλαξε τό
Ἡμερολόγιό της», πρᾶγμα τό ὁποῖο βέβαια εἶναι ἐντελῶς ψευδές.
Γι᾽ αὐτό καθίσταται ἀνάγκη νά ξεκαθαρίσουμε καί νά ἐπισημάνουμε ὅτι, τόσο τό
Ἅγιον Ὄρος, ὅσο καί τά Πατριαρχεῖα πού ἀκολουθοῦν τό Παλαιό Ἡμερολόγιο
(Ἱεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας), ἀλλά καί οἱ ὅπου γῆς τοπικές
κανονικές αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἐπίσης ἀκολουθοῦν τό Παλαιό
Ἡμερολόγιο, ὅπως καί οἱ Ὀρθόδοξες κοινότητες ὅλου τοῦ πλανήτη πού ὑπάγονται σ᾽
αὐτές, εἶναι σέ Μυστηριακή κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὅλες αὐτές οἱ
κανονικές Ἐκκλησίες, πρέπει νά τονισθεῖ, οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τούς σχισματικούς
Παλαιοημερολογῖτες τῆς Ἑλλάδος. Με ὅλους δηλαδή αὐτούς πού εἶναι
κατακερματισμένοι τουλάχιστον σέ δέκα πέντε ζηλωτικές-σχισματικές παρατάξεις καί
συνεχῶς ἀλληλοαναθεματίζονται μεταξύ τους.
Δηλαδή ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί οἱ κανονικές αὐτοκέφαλες τοπικές Ἐκκλησίες
κοινωνοῦν ἐκκλησιαστικῶς μόνον μέ ἐμᾶς, τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πού ἀκολουθεῖ
τό διορθωμένο Ἡμερολόγιο, τό “Νέο Ἡμερολόγιο”. Ἐμεῖς συλλειτουργοῦμε μέ αὐτούς
καί αὐτοί μέ ἐμᾶς. Οὐδέποτε ὅμως ἐμεῖς συλλειτουργοῦμε μέ τούς παραπάνω
σχισματικούς, πού ἀνήκουν δηλαδή σέ μία ἀπό τίς παρατάξεις τῶν
Παλαιοημερολογιτῶν-Ζηλωτῶν τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου στόν χῶρο τῆς Ἑλλάδος.
Τέλος τονίζουμε, γιά ἀκόμη μία φορά, ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἅγιοί μας, ὅπως βεβαίως
καί ὅλοι οἱ πρό αὐτῶν Ἅγιοι, οὐδέποτε ἀπεκόπησαν ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, δηλαδή ἀπό
τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τούς κανονικούς μας Ἐπισκόπους, προσχωρῶντας σέ
σχισματικές παρατάξεις. Ὅλοι τους ἀγωνίστηκαν ἐντός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας
καί συγκράτησαν τούς πιστούς μέσα στό λειτουργικό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τόν
κανονικό Ἐπίσκοπο, πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ καί τήν ἀσφαλῆ ὁδό σωτηρίας.
Ἀδελφοί, «στῶμεν καλῶς». Προσοχή καί πάλι προσοχή, διότι τό χειρότερο
ὅλων πού μπορεῖ νά ὑποστεῖ κάποιος εἶναι τό νά φύγει ἀπό τήν Ἐκκλησία,
νομίζοντας ὅτι δῆθεν βρῆκε τήν πραγματική ἀλήθεια σέ μία σχισματική
παράταξη ἤ αἵρεση. Αὐτό ὅμως ἄς μή συμβεῖ σέ κανέναν πιστό ἀδελφό μας. Καί
φυσικά δέν θά συμβεῖ, ἐάν εἴμαστε ὅλοι μας ἐκκλησιαστικῶς καί λειτουργικῶς
ἑνωμένοι, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς διδάσκει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί οἱ Ἅγιοι τῆς
Ἐκκλησίας μας. Ὅπως δηλαδή τό βιώνουμε ἕως σήμερα, ἀλλά καί ὅπως τό
βιώναμε πάντα.
Ἀδελφοί, «βλέπετε τούς κακούς ἐργάτας, βλέπετε τήν κατατομήν» (Φιλιπ. Γ´,
2). Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου